W 1962 roku został opublikowany raport Paula Barana "On Distributed Communications Networks". Autor przedstawił koncepcję systemu komunikacyjnego, w którym - analogicznie do sieci rybackiej - wszystkie węzły łączności miały być równoważne. Funkcje zniszczonego węzła miał przejąć automatycznie najbliższy sprawny węzeł. Liczba połączeń pomiędzy poszczególnymi węzłami powinna być na tyle duża, aby uszkodzenie niektórych linii nie powodowało odcięcia węzła, a jedynie zwiększało obciążenia pozostałych łączy. Każdy węzeł musiał odbierać przesyłkę, sprawdzać do kogo jest adresowana i ewentualnie przesyłać ją dalej.

Zastosowaną przez Paula Barana technologię przesyłania informacji, opracowaną rok przed opublikowaniem raportu, nazwano przełączaniem pakietów (packet-switching). Wiadomości i dane miały być dzielone na mniejsze fragmenty (pakiety), z których każdy zawiera wiadomości o nadawcy i odbiorcy, co umożliwia właściwe doręczenie. Każdy z pakietów mógł dotrzeć do odbiorcy inną drogą. Po skompletowaniu wszystkich pakietów informacja była gotowa do złożenia w całość i odczytania.

Dzięki podziałowi informacji na małe pakiety wielu użytkowników mogło w tym samym czasie korzystać z tego samego łącza. Uszkodzenie pakietu w czasie transmisji nie zmusza nadawcy do przesyłania całej wiadomości od początku, a jedynie przesłania brakującego fragmentu. Szyfrowanie poszczególnych pakietów pewnej informacji utrudnia odczytane jej przez niepowołane osoby.

Zalety sieci pakietowej:

• możliwość jednoczesnego korzystania z łącza przez więcej niż jednego użytkownika,
• zmniejszenie obciążenia sieci oraz redukcja błędów, gdyż w przypadku niepoprawnej transmisji wystarczy przesłać ponownie jedynie ten pakiet, który nie dotarł lub którego zawartość była przekłamana,
• polepszenie przepustowości - pakiety mogą wędrować po sieci różnymi drogami, w zależności od tego, która z nich jest w danej chwili mniej obciążona.

Praktyczną stroną budowy systemu zajęła się Agencja ds. Zaawansowanych Przedsięwzięć Badawczych (Advanced Research Projects Agency ARPA) powołana i finansowana przez głównego użytkownika komputerów w USA, Departament Obrony, istniejąca od początku lat 60. Szefem działającego w ramach ARPA biura IPTO (Information Processing Technology Office), zajmującego się m.in. komunikacją człowiek-komputer i sieciami komputerowymi, był w owym czasie J.C.R. "Lick" Licklider. Dzięki jego staraniom ARPA nawiązała ścisłą współpracę z naukowcami akademickimi, w której wyniku, w październiku 1967 r. na sympozjum w Gatlinbergu, zaprezentowano projekt sieci ARPANET, opartej na modelu sieci pakietowej. Autorem projektu był Lawrence G. Roberts.

Pierwszy węzeł sieci powstał w placówce badawczej w Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA). Na trzy kolejne węzły wytypowano uniwersytet Kalifornijski w Santa Barbara, Uniwersytet Utah i Instytut Badawczy Stanforda (Stanford Research Institute). Połączone komputery Honeywell DDP-516, wyposażone w 12 KB pamięci operacyjnej działały jako jednostki równorzędne. Architektura taka nazywa się peer-to-peer, czyli w wolnym tłumaczeniu "równy z równym". Do każdego komputera dołączono minikomputer IMP (information Message Processors), który działał jako węzeł przełączający. Do komunikacji wykorzystano linie telefoniczne o przepustowości 50 Kbps, dzierżawione od AR&T. 29 września 1969 roku została przeprowadzona pierwsza próba zdalnego połączenia pomiędzy komputerami w Los Angeles i Stanford. Trwała ona tylko przez dwie litery: "l" oraz "o" (początek słowa login), gdyż przy przesyłaniu litery "g" jeden z komputerów stwierdził, że to za dużo i prozaicznie się zawiesił. Mimo tego pewien sukces został osiągnięty prace teoretyczne zaczęły ocierać się o praktykę, więc projekt nie został zawieszony.

Nie było to pierwsze połączenie komputerów na większy dystans. Komputery TX-2 w Massachusetts Institute of Technology (MIT), Lincoln Lab i komputer Q-32 w System Development Corporation w Santa Monica w Kalifornii były połączone bezpośrednio, bez przełączania pakietowego już w 1965r. W Europie problemami sieci komputerowych zajęły się między innymi National Physical Laboratories w Wielkiej Brytanii a także Societe Internationale de Telecommunications Aeronautiques we Francji.

Do ARPANET-u szybko przyłączyły się nowe instytucje. W 1970 dołączyła stworzona przez Normana Abrahamsona ALOHAnet, sieć Uniwersytetu Hawajskiego, pierwszy węzeł przyłączony drogą satelitarną. W 1971 r. w sieci działały już 23 hosty w 15 węzłach:

• Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles (UCLA)
• Instytut Badawczy Stanforda (SRI)
• Uniwersytet Kalifornijski w Santa Barbara (UCSB)
• Uniwersytet Utah
• BBN Technologies
• MIT Massachusetts Institute of Technology
• RAND
• SDC
• Harvard
• Upper Iowa University (UIU)
• Case Western Reserve niversity (CWRU)
• Carnegie Melon Universuty (CMU)

W 1973 roku powstaje pierwsze połączenie międzynarodowe z USA do Wielkiej Brytanii (London College University) przez Norwegię (Royal Radar Establishment).

Zaczęto intensywnie pracować nad uzgodnieniem protokołów komunikacyjnych, które miały umożliwić porozumiewanie się pomiędzy komputerami różnych typów. Pierwsze cztery węzły ARPANET-u używały protokołu NCP (Network Control Protocol) stworzonego przez zespól naukowców akademickich zrzeszonych w Network Working Group. Protokół opisywał zasady transmisji pakietów, sprawdzanie i usuwanie przekłamań w transmisji oraz identyfikację komputerów. Wszystkie te zasady zostały zebrane i opublikowane w elektronicznych dokumentach zwanych "Request for Comments" (RFC). RFC funkcjonują do dzisiaj jako podstawowa forma dokumentowania standardów w Internecie. Pierwszy dokument RFC, "Host Software" napisał w kwietniu 1969 r. Steve Crocker.

Dzięki wysiłkom NWG (Network Working Group) oraz finansom ARPA (Advenced Research Projects Agency) protokół rozszerzył się o możliwości: zdalny dostęp-logowanie (Telnet) i transmisję plików (FTP File Transfer Protocol).

Wiele osób dostrzegło możliwość utworzenia wielkiej sieci międzynarodowej łączącej duże grupy użytkowników z całego świata. W październiku 1972 roku odbyła się w Waszyngtonie Międzynarodowa Konferencja Komunikacji Komputerowej. Sieć ARPANET, łączącą wtedy 40 komputerów, zademonstrował Bob Kahn z BBN. Rozmowy między przedstawicielami lokalnych sieci pakietowych z różnych krajów zaowocowały utworzeniem InterNetworking Working Group (INWG) - organizacji, której zadaniem było ustalenie standardu międzynarodowego protokołu sieciowego. Stanowisko prezesa objął Vinton Cerf z UCLA - wcześniejszy pracownik NWG.

Dużą rolę w popularyzacji sieci wśród zwykłych użytkowników odegrała poczta elektroniczna (e-mail). Pierwszy program pocztowy został napisany w 1972 r przez Raya Tomlinsona, który wprowadził popularny znak "małpki" - @ (czytaj - "at"). potrafił wysyłać i odbierać listy. Kilka miesięcy później narzędzie pocztowe Larry'ego Robertsa mogło również wyświetlać, selekcjonować i przesyłać dalej (forwardować) wiadomości. Ta nowa sieciowa zabawka miała wiele zalet, które szybko przypadły do gustu użytkownikom ARPANET-u. Poczta elektroniczna była szybką i tanią metodą komunikacji na dużą odległość. W odróżnieniu od rozmowy telefonicznej czy tradycyjnego listu wiadomość e-mail mogła być nadawana do kilku odbiorców jednocześnie, umożliwiała łatwe przytaczanie słów w oryginale, mogła być komponowana partiami. Ponadto była mniej formalna i nie wymagała od rozmówców aktywności w tym samym czasie.

W 1973 r. Bob Kahn stworzył termin "międzysieci", czyli internetu (pisanego małą literą). Vinton Cerf opracowuje zagadnienie "bramki internetowe". Wszystkie te zabiegi mają na celu połączenie lokalnych sieci, używających do kontaktów z hostami różnych lokalnych protokołów. W 1974 r. obydwaj publikują pracę "A Protoc for Packet Network Intercommunication", w której pojawia się pomysł utworzenia nowego, uniwersalnego protokołu sieciowego TCP (Transmmision Control Protocol). Badania nad jego wprowadzeniem rozpoczęły ośrodki w Stanford, BBN i University College w Wielkiej Brytanii.

W 1974 r. firma Paula Barana BBN uruchomiła nową usługę sieciową - Telnet, pierwszą komercyjną wersję ARPANET-u, Sam ARPANET w 1975 r. przeszedł pod kontrolę Defence Communications Agency, ponieważ sieć rozrosła się do takich rozmiarów, że dawno już przestała być eksperymentem, a tym samym wyszła poza zainteresowania ARPA. W tym samym czasie ARPA zaczęła eksperymenty z łączami satelitarnymi i systemami komunikacji mobilnej opartej na Packet Radio.

W 1975 roku powstaje pierwsza lista mailingowa, a rok później królowa Elżbieta II wysyła list przy użyciu poczty elektronicznej.

W 1977 r. odbyła się pierwsza demonstracja możliwości "międzysieci". Jak na owe czasy, były one naprawdę imponujące. Informacja z ciężarówki jeżdżącej nieopodal San Francisco trafiła przez sieć Packet Radio do najbliższego węzła, skąd po przebyciu długiej drogi węzłami ARPANET-u docierała przez satelitę do Londynu i z powrotem do Stanów przy użyciu sieci satelitarnej SALNT, po czym pojawiała się w centrum obliczeniowym w głębi kraju. Otrzymana w końcu wiadomość w niczym nie różniła się od wysłanego oryginału. Finansujący projekt Departament Obrony był zachwycony sprawnością działania całego systemu.

TCP (ang. Transmmision Control Protocol), spełniający wszystkie założenia sieci pakietowych, szybko wykazał swoją wyższość nad archaicznym NCP. Stary protokół miał wiele ograniczeń, a wśród nich podstawowy mankament - liczba maszyn, które mogły się komunikować przez sieć, ograniczona była do 255. TCP, mimo swojej dużej elastyczności i uniwersalności, także nie okazał się idealny. Szybko okazało się, że trwałość i stabilność połączenia jest równie ważna jak jego bezbłędność. Do takich wniosków skłoniły naukowców eksperymenty z przesyłaniem skompresowanego ludzkiego głosu. Przekłamania w transmisji pakietów i związana z tym konieczność ich retransmisji powodowała "rwanie się" wypowiedzi.

Próbą rozwiązania tego problemu był IP (Internet Protocol). TCP przydzielono zadanie podziału wiadomości w pakiety, składanie ich z powrotem w całość i przesyłanie, IP miał odpowiadać za adresowanie. Uniwersalność IP polegała na tym, że pakiety informacji, aby dotrzeć do adresata, mogły poruszać się po węzłach należących do różnych sieci, nawet tych, które obok TCP/IP wykorzystywały inne protokoły transmisji.

Oferujący olbrzymie możliwości protokół TCP/IP skłonił Departament Obrony do dalszego finansowania badań. Rozwojem TCP/IP miał zajmować się zespół ekspertów od protokołów sieciowych już wcześniej zrzeszonych w Internet Configuration Control Board, który działał w ramach ARPA. W tym czasie ARPA zmieniła nazwę na DARPA , czyli Defence Advanced Research Projects Agency.

W roku 1979 powstają tekstowe grupy dyskusyjne (Usenet) stworzone przez studentów Toma Truscott'a i Jamesa Ellis'a z Uniwersytetu Duke oraz Stevea Bellovin'a z Uniwersytetu Północnej Karoliny.

Zaczyna się robić gęsto i coraz bardziej różnorodnie pod względem sprzętowym, powstają nowe niezależne sieci. W 1980 roku już 400 serwerów jest połączonych siecią ARPANET.

W 1981 roku powstaje CSNET (Computer Science Network) sieć przeznaczona dla naukowców nie mających połączenia z ARPANET-em oraz BITNET ("Because It's Time NETwork") łącząca City University of New York z Uniwersytetem w Yale. Sieć Bitnet nie używała standardowego protokołu, ale stała się popularna dzięki usłudze Listserv listom dyskusyjnym o dużo większych możliwościach od oferowanych przez ARPANET.

powstaje w Europie sieć Eunet (European Unix Network), pozwalająca na korzystanie z usług poczty elektronicznej oraz Usenet'u.

TCP/IP szybko wyparł z użycia archaiczny protokół NCP. W 1980 r. TCP/IP stał się głównym protokołem do zastosowań militarnych, a w 1982 r. Departament Obrony uznał go za własny standard. W tym samym roku DCA i DARPA rozpoczęły przygotowania do przestawienia wszystkich komputerów, działających w ARPANET na nowy protokół. Cała akcja przeprowadzona 1 stycznia 1983 r. choć na pewien czas sparaliżowała skutecznie komunikację, oznaczała koniec starej epoki w historii sieci. W tym samym roku od ARPANET-u oddzielono MILINET - sieć przeznaczoną tylko i wyłącznie do zastosowań wojskowych. MILINET zintegrowany został ze stworzoną rok wcześniej Defence Data Network.

MILNET oraz ARPANET, czyli późniejszy NSFnet, są połączone ze sobą przy pomocy bramy (gateway). Powstaje połączenie pomiędzy ARPANET a CSNET, co uważa się za początek Internetu. Prawie jednocześnie powstają połączenia do Europy, Ameryki Południowej, Japonii i Australii. W tym samym roku zostaje utworzona EARN (European Academic and Research Network) - Europejska Akademicka i Badawcza Sieć Komputerowa będąca odpowiednikiem Bitnet'u.

Po 1 stycznia 1983 r. tradycyjne, wielodostępne systemy komputerowe były sukcesywnie wypierane przez sieci lokalne, zgodne z TCP/IP, komunikujące się z ARPANET-em przez specjalne komputery dziś nazywane routerami, a wówczas gatewaayami. Każdy komputer podłączony do sieci miał własny, unikalny numer IP, umożliwiający identyfikację. Początkowo wszystkie numery IP były przechowywane na komputerach Network Information Center, która co pewien czas wysyłała zaktualizowane informacje o IP do wszystkich komputerów-hostów. Rozwiązanie to nie zdało egzaminu, gdyż komputerów w sieci przybywało w postępie geometrycznym. Sytuację uratował Paul Mockapetris wprowadzając w 1984 r. protokół DNS (Domain Name System) i hierarchiczną strukturę nazw - domen. Od tego czasu informacje o wszystkich komputerach nie były już przechowywane w jednym miejscu, a rozproszone po serwerach DNS. Pierwszy serwer DNS powstaje w Uniwersytecie Wisconsin. Protokól DNS określał zasady wymiany danych pomiędzy serwerami DNS. TCP/IP ostatecznie upowszechnił się i jest standardem używanym do dziś.

Dzięki DNS (ang. Domain Name System) adresy są wreszcie łatwe do zapamiętania! W sieci jest już około 1000 serwerów. W Wielkiej Brytanii powstaje JANET (Joint Academic Network).

W 1986 roku zostaje stworzona NSFNET (National Science Foundation) amerykańska ogólnokrajowa sieć szkieletowa o przepustowości 56 Kbps, łącząca początkowo pięć superkomputerów z ośrodków uniwersyteckich w Cornell, Illinois, Princeton, Pittsburgh i San Diego. Sieć ta rozwija się bardzo szybko. Przyłączają się do niej także inne kraje tworzące u siebie analogiczne sieci szkieletowe. W sieci Internet jest już 241 grup dyskusyjnych oraz 5 razy więcej serwerów niż dwa lata wcześniej.

W 1988 roku pojawia się pierwszy wirus internetowy o nazwie Internet Worm (internetowy robak), co jest kolejnym impulsem przyczyniającym się do zawiązania CERT (Computer Emergency Response Team) - organizacji zajmującej się zapewnieniem bezpieczeństwa w sieci. W tym samym roku powstaje usługa IRC (Internet Relay Chat) umożliwiająca prowadzenie rozmów w czasie rzeczywistym, stworzona przez studenta z Finlandii - Jarkko Oikarinen'a.

W 1989 roku liczba serwerów w Internecie przekracza 100 000. Ilość hostów jest tak duża, że poważnym problemem staje się znalezienie żądanych informacji. Remedium na to staje się pierwszy katalog zasobów sieciowych stworzony przez Petera Deutsch'a oraz jego współpracowników z Uniwersytetu McGill w Montrealu program ARCHIE przeglądał od czasu do czasu znane serwery FTP i tworzył indeks ich zawartości z możliwością wyszukiwania plików. Wkrótce powstaje wiele serwerów oferujących tę usługę.

W 1990 ARPANET kończy swoją działalność, zarząd nad Internetem przejmuje NSFnet. Liczba serwerów przekracza 300 000, a grup dyskusyjnych jest już około 1 000.

Szwajcarski instytut CERN (Centre European pour la Recherche Nucleaire, później European Laboratory for Particle Physics) w Genewie poczuł nieodpartą potrzebę udostępnienia wyników swoich badań naukowcom z całego świata. Tim Berners-Lee wpadł na pomysł powiązania ze sobą dokumentów znajdujących się na serwerach WWW (World Wide Web) przy pomocy łączy hipertekstowych, co umożliwiło połączenie tekstu, grafiki oraz dźwięku. W 1991 roku stworzył on pierwszą przeglądarkę tekstową do WWW. Pierwszy amerykański serwer WWW powstał w Stanford Linear Accelerator Center w Kalifornii.

1991 r. - NSFnet zniósł zakaz używania Internetu do celów komercyjnych oraz, co dla nas najważniejsze, Polska zostaje wreszcie przyłączona do Internetu. Pojawiają się systemy WAIS (Wide Area Information Server), czyli systemy rozległych baz danych stworzone przez Brewstera Kahle. WAIS indeksowały pełną zawartość różnych baz danych, dokumentów RFC oraz plików FAQ (ang. Frequently Asked Questions - najczęściej Zadawane Pytania) list dyskusyjnych.

Na Uniwersytecie Minnesota w USA powstaje Gopher, czyli system informacyjny udostępniający różne zasoby (np.: pliki tekstowe, binarne, graficzne) oraz usługi sieciowe. Gopher bardzo szybko zyskuje dużą popularność, gdyż jest on dużo prostszy w obsłudze od Archie'go czy też systemu WAIS. Zostaje on zaadaptowany przez większość ośrodków komputerowych na świecie. Obecnie rolę Gopher'a w całości przejęła usługa WWW. Powstaje standard PGP (Pretty Good Privacy) umożliwiający szyfrowanie przesyłek (Philip Zimmerman).

W 1992 roku kolejne ośrodki naukowe tworzą swoje serwery WWW, pod koniec roku jest ich już 50. Liczba hostów w sieci przekracza milion. Powstaje Społeczność Internetowa (Internet Society) ISOC: http://www.isoc.org, która obecnie skupia 150 organizacji i 6 000 indywidualnych członków z ponad 100 krajów. W 1993 roku Marc Andreessen wraz z zespołem NCSA (National Center For Supercomputing Applications) tworzą Mosaic - pierwszą przeglądarkę graficzną do odczytywania stron WWW.

W sieci pojawia się strona internetowa Białego Domu. Rozpoczyna się wielka kariera stron internetowych serwerów WWW jest już pięć razy więcej niż rok wcześniej.

Pierwsza międzynarodowa konferencja poświęcona WWW ("Woodstock of the Web"), odbyła się w 1994 roku w instytucie CERN i zainteresowała ponad 600 potencjalnych uczestników, jednakże tylko 400 osób mogło wziąć w niej udział. Od tego samego roku można przez Internet słuchać radia oraz zamówić pizzę z Pizza Hut, w sieci pojawia się także pierwszy bank.

W październiku 1994 roku z inicjatywy Tima Berners-Lee w Massachusetts Institute of Technology powstaje organizacja World Wide Web Consortium (W3C, www.w3c.org). Udział w stworzeniu tej organizacji ma CERN, a wsparcia udzielają DARPA oraz Komisja Europejska. W kwietniu 1995 do organizacji dołącza INRIA (Institut National de Recherche en Informatique et Automatique) powstaje pierwszy europejski serwer W3C.

W3C zajmuje się rozwojem sieci, tworzeniem nowych standardów i technologii oraz zatwierdzaniem oficjalnych specyfikacji (n.p. języka HTML, arkuszy stylów). Członkami W3C są naukowcy, programiści, twórcy stron internetowych, firmy, instytucje oraz stowarzyszenia (n.p: HTML Writers Guild). Działanie W3C jest finansowane przez większość znaczących korporacji zajmujących się tworzeniem sprzętu i oprogramowania komputerowego (m.in.: Microsoft, Intel, Netscape, Apple) oraz inne firmy żywotnie zainteresowane rozwojem Internetu (n.p.: Boening, Canal+). W latach 90-tych pojawiają się nowe technologie: Java, JavaScript, Internet Phone, ActiveX, VRML (Virtual Environments), RealAudio (przesyłanie dźwięku), WebTV, ASP oraz popularny staje się dostęp do sieci przez modem.

W 1995 roku NSFnet przekształca się w sieć badawczą, Internet w komercyjną. Powstają przeglądarki Netscape Navigator oraz Internet Explorer. Pojawiają się firmy Compuserve, America Online, Prodigy zajmujące się oferowaniem dostępu do Internetu. Do sieci wkracza komercja i Watykan, pojawiają się pierwsze sklepy internetowe. W 1996 roku powstają wyszukiwarki Lycos i Yahoo. W 1997 roku jest już 19.5 miliona serwerów, milion stron WWW oraz ponad 71 tysięcy grup dyskusyjnych, szacuje się, że rok później liczba stron internetowych wynosi około 300 milionów oraz powstaje technologia portali internetowych.

W 1999 roku First Internet Bank of Indiana, oferuje całodobową pełną obsługę przez Internet jest to pierwszy bank dostępny tylko przez internet.

W 2000 powstaje technologia WAP (ang. Wireless Application Protocol), która umożliwia korzystanie z Internetu przy pomocy telefonów komórkowych. Możliwa staje się rejestracja domen w językach chińskim, japońskim i koreańskim. Liczba hostów w sieci przekracza 90 milionów.

Internet a Sprawa Polska

Przynależność do bloku państw socjalistycznych, także w kwestii Internetu, nie wyszła Polsce na dobre. Aż do 1989 roku wszystkie kraje tego bloku były objęte programem COCOM, który polegał na daleko posuniętych restrykcjach technologicznych. Dopiero przemiany ustrojowe pozwoliły Polsce na podjęcie starań się o przyłączenie do międzynarodowej sieci.

W 1990 roku COCOM znosi większość restrykcji, a Polska uzyskuje członkostwo w EARN. Powstają regionalne węzły sieci EARN w Warszawie, Wrocławiu i Krakowie. Rok 1991 przynosi wiele nowości:

• powstaje Zespół Koordynacyjny Naukowej i Akademickiej Sieci Komputerowej powołany przez rektora Uniwersytetu Warszawskiego,
• zostaje stworzona szkieletowa sieć IP, która zostaje podłączona poprzez Kopenhagę do sieci europejskiej, a następnie do sieci w USA,
• sieci akademickie i naukowe zaczynają funkcjonować pod nazwą Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa NASK

Kolejne ośrodki akademickie są systematycznie przyłączane do sieci szkieletowej, której przepustowość stale jest zwiększana.

W 1992 roku powstaje łącze satelitarne z Warszawy do Sztokholmu oraz łącze naziemne do Wiednia. TP S.A. uruchamia sieć pakietową POLPAK.

W 1993 roku zostaje uruchomiony pierwszy polski serwer IRC w Uczelnianym Centrum Informatycznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (irc.uci.agh.edu.pl) oraz pierwszy serwer WWW. W rok później pojawiają się pierwsze polskie grupy dyskusyjne.

W 1995 roku TP S.A. pojawia się w Internecie, a rok później uruchamia usługę anonimowego dostępu, a firma Polbox oferuje pierwsze w Polsce darmowe konta e-mail a następnie WWW. Rozpoczyna się złota era polskiego Internetu.

Jeszcze kilka lat temu posiadanie konta e-mail, że nie wspomnę już o dostępie do Internetu z domu, było rzadkością, zarezerwowaną dla naukowców lub fanatyków. Obecnie dziwi nas, jeżeli jakaś firma nie posiada swojej strony internetowej lub przynajmniej adresu poczty elektronicznej. Dostęp do Internetu i umiejętność korzystania z jego zasobów przestało być modną nowością czy też ciekawostką techniczną - obecnie jest to konieczność...

Artykuł został opracowany przez mgr inż. arch. Jacka Strzembkowskiego